Mijn prinsesje

Ik herinner het me nog zo goed, mijn eerste zwangerschap. Ik was nog erg jong maar vol trots stond ik iedere dag voor de spiegel mijn groeiende buik te bewonderen. Bijna niet voor te stellen dat daar een kindje in groeide. Ik droomde dat ik een zoon kreeg, en dit was ook zo. Twee jaar later was de tweede op komst. Veel mensen zeiden; 'Het wordt een jongen'. Maar ik wist zeker dat het een dochter zou worden. En ja hoor, ik kreeg een klein prinsesje. Mijn geluk was compleet. Een mooie zoon met stoere blonde krullen en een meisje-meisje. Een dochter in poppenjurkjes met lakschoenen, en ze wilde ook niet anders. Als ik een broek voor haar klaar legde was het huis te klein. Ze wilde een jurk! En nu drieentwintig jaar later heeft mijn prinsesje zelf een kindje. En ik kan het wel uitroepen. Ik ben oma!!!!!!!!!

Voorzichtig

Toen mijn dochter twaalf weken zwanger was kon ik haar eindelijk verwennen. Ik kocht een grote mand en heb daar voor 40 weken cadeautjes in gestopt. Elke week mocht ze een cadeau open maken, te beginnen met twaalf cadeau's van de afgelopen weken. Ik kon me niet goed in houden en heb de hele zwangerschap door heel wat kleertjes, slabbertjes en rompertjes gekocht. Ik was niet meer te stoppen. Al die schattige kleine kleertjes. Ik kon niet wachten tot hij er zou zijn en het allemaal aan kon trekken. Maar toen hij geboren was en ik hem eindelijk in mijn armen mocht houden bemerkte ik ineens angst. Opeens besefte ik hoe teer hij eigenlijk is. Als ik hem maar niet laat vallen. Als je zelf kinderen krijgt dringt dit helemaal niet tot je door, maar als je een kleinkind krijgt besef je ineens hoe kwetsbaar en kostbaar een kind is. Het zal nog wel even duren voor ik die angst kwijt ben, maar het zal wel moeten want ik word straks zijn oppas oma.

Gelukkig ben ik oma

Vanmorgen liep ik even bij mijn dochter binnen. Ze woont bij mij om de hoek dus dan loop je toch wat sneller even langs. Ze was druk bezig om een flesje te vullen voor de kleine. Ik vroeg mijn schoonzoon of ik hem even vast mocht houden. Nou ik heb het geweten. Hij gooide even zijn kleine keeltje open. Tjonge wat een geluid komt daar uit zeg. En wat is zo'n kleintje nog sterk! Na twee minuten heb ik hem aan zijn vader terug gegeven die zei dat hij vermoedde dat hij een vieze broek had. Gelukkig! En dan betrap je jezelf erop dat je blij bent dat je zijn oma bent en gewoon kunt zeggen; 'Nou ik ga weer, doei'.

Hielprikje

Vanmorgen ging al vroeg de telefoon. 'Mam, ik word zo gebeld hoe laat ze komen om Joey een hielprikje te geven, en zijn gehoortest. Wil je komen filmen, ik denk dat je het wel leuk vind om er bij te zijn.' Natuurlijk vond ik dat leuk. Het duurde best nog lang voor ze kwamen. Tegenwoordig hebben ze een soort van ice-pack om tegen zijn hiel te houden. Alleen wordt deze warm. Dan bloed het makkelijker. Ach en dan dat kleine hieltje met zo'n grote druppel bloed. Maar hij gaf geen kick. En mama kuste zijn kleine hoofdje. De hoortest ging ook prima. Hij hoort alles!

Hoera weer zwanger

Wat was dat een moeilijke tijd. Na een paar maanden probeerden ze het weer. Het duurde niet eens zolang voor dat ze weer zwanger was. Maar deze keer waren we voorzichtig. Zoals we het de vorige keer van de daken riepen, zo zwijgzaam waren we deze keer. Na een week of zes mocht ze al een echo maken om te kijken hoe het ging. En het ging goed. De hele zwangerschap door. Gelukkig! En ik mocht mee naar de verloskundige, iedere keer weer en ik heb hem zelfs drie keer mogen zien toen er een echo gemaakt werd. Mama groeide flink en baby ook. Het zou een flinke baby worden en waarschijnlijk zou hij wel eerder geboren worden, maar dat was niet zo. Hij kwam tien dagen te laat. En ze moesten hem halen. Maar het was een lekkere flinke baby, en prachtig! Ik mocht bij de bevalling zijn van mijn dochter, en dat was heel erg bijzonder. Mijn kind heeft een kind. En nu gaan we genieten!

Soms loopt het leven anders

Soms loopt het leven anders dan je verwacht. Mijn dochter is al een tijd bezig om een kind te krijgen. Dat was moeilijk omdat ze haar cyclus maar vier keer in het jaar had. Na hier met de dokter over te hebben gesproken besloot deze haar pillen te geven om dit weer normaal te krijgen, en ja hoor.. zwanger. Vorige week vrijdag was ze twaalf weken en zou er een echo gemaakt worden. In de dagen ervoor gingen we gezellig samen shoppen. Zij kocht een paar positiebroeken en een leuk t-shirt met een baby erop. Tevreden ging ze naar huis. De dag er na heb ik nog een heleboel babykleertjes gekocht want ze zou binnenkort jarig zijn en ze wilde alleen cadeautjes voor de baby. Drie tassen vol had ik want ik kon me natuurlijk niet in houden. Alles was schattig. De volgende morgen stond mijn dochter bij me in de tuin. Ik had haar niet binnen horen komen en ik was bezig met de plantjes. 'En hoe was het, vroeg ik. Niet goed, vertelde ze, het leeft niet meer'. Snikkend viel ze me in mijn armen. Ik kon alleen maar mee huilen. Het kindje was met acht weken gestopt met groeien en is toen overleden. Het zat dus al vier weken dood in haar buik. Ze had al eens tegen me gezegd dat ze het gevoel had dat het niet meer leefde, maar dit wimpelde ik weg met het antwoord dat het dan wel los was gekomen. Ze had het dus goed gevoeld. Intussen is ze geopereerd en hebben ze het kindje weg gehaald. Een volgende zwangerschap zal wel goed gaan zei de gynaecoloog, maar ja, ze wilde graag dit kindje!