Toen mijn dochter twaalf weken zwanger was kon ik haar eindelijk verwennen. Ik kocht een grote mand en heb daar voor 40 weken cadeautjes in gestopt. Elke week mocht ze een cadeau open maken, te beginnen met twaalf cadeau's van de afgelopen weken. Ik kon me niet goed in houden en heb de hele zwangerschap door heel wat kleertjes, slabbertjes en rompertjes gekocht. Ik was niet meer te stoppen. Al die schattige kleine kleertjes. Ik kon niet wachten tot hij er zou zijn en het allemaal aan kon trekken. Maar toen hij geboren was en ik hem eindelijk in mijn armen mocht houden bemerkte ik ineens angst. Opeens besefte ik hoe teer hij eigenlijk is. Als ik hem maar niet laat vallen. Als je zelf kinderen krijgt dringt dit helemaal niet tot je door, maar als je een kleinkind krijgt besef je ineens hoe kwetsbaar en kostbaar een kind is. Het zal nog wel even duren voor ik die angst kwijt ben, maar het zal wel moeten want ik word straks zijn oppas oma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten